Rozdział 35 - ''Kocham cię bez względu na wszystko''

 ~*~

Eminem - Love The Way You Lie ft. Rihanna

Tamtej nocy Hermiona nie spała najlepiej. Głównym powodem była obawa przed powrotem Malcolma. Duch Gryffindora jednak nie powrócił. Co jeśli naprawdę za radą Elizabeth poszedł szukać Harry’ego? Co zamierzał?

Plusem całej sytuacji był fakt, że w końcu wiadomo było dlaczego Riddle widziała te wszystkie wizje na ich temat. Duch córki Salazara wciąż tęsknił za synem Godryka. Tylko jakim cudem znalazł się w ciele Hermiony i dlaczego? Ślizgonka wiedziała, że w końcu będzie musiała poznać odpowiedź na te oraz wiele innych pytań.

Wcale nie czuła się lepiej niż dzień wcześniej. Po wykonaniu zwykłych porannych czynności opuściła lochy i ruszyła na śniadanie. Wszystko powiodłoby się zgodnie z planem, gdyby nie grupa ludzi zebrana pod Wielką Salą. Powód to woźny Filch, który w towarzystwie swojej kotki pani Norris wieszał na ścianie dwa ogromne ogłoszenia.

Hermiona przepchała się przez tłum zainteresowanych Filchem uczniów, aby zobaczyć najnowsze informacje. Kilkoro z zebranych spojrzało na nią z ciekawością, ale zignorowała to. Pierwsze ogłoszenie wydane przez Umbridge brzmiało następująco:

NA POLECENIE WIELKIEGO INKWIZYTORA HOGWARTU

Każdy uczeń przyłapany na posiadaniu magazynu ‘’Żongler’’ zostanie wydalony ze szkoły.

Powyższe zarządzenie wydano na podstawie Dekretu Edukacyjnego Numer Dwadzieścia Siedem.

Podpisano:

Dolores Jane Umbridge

Wielki Inkwizytor

Riddle uśmiechnęła się szeroko. Więc taką taktykę obrała Umbridge. Nie mogła wymyślić niczego lepszego, aby zachęcić wszystkich do przeczytania tego wywiadu. Zakazany owoc.

Wtedy nastolatka dostrzegła drugie ogłoszenie, które zawisło tuż obok informacji o zakazie posiadania Żonglera. Po przeczytaniu drugiej wywieszki nie było już aż tak zabawnie.

NA POLECENIE WIELKIEGO INKWIZYTORA HOGWARTU

Każdy uczeń, który przyłapie Gryfona Harry’ego Pottera w towarzystwie Ślizgonki Hermiony Riddle, a nie poinformuje o tym Wielkiego Inkwizytora, zostanie wydalony ze szkoły.

Powyższe zarządzenie wydano na podstawie Dekretu Edukacyjnego Numer Dwadzieścia Osiem.

Podpisano:

Dolores Jane Umbridge

Wielki Inkwizytor

Hermiona wpatrywała się oszołomiona w ogłoszenie, czując wzrok wszystkich zebranych uczniów. Nie dość, że Różowa Ropucha rzuciła klątwę na nich, to teraz to. Co jeszcze wymyśli, aby odseparować ich od siebie? Poczyniła już chyba wszystkie możliwe kroki.

Nagle w tłumie uczniów zabrzmiał głos Rona Weasleya.

- No to się porobiło – stwierdził rudzielec. Wtedy koło niego pojawił się Harry. Jej oczy odnalazły jego na moment. Potter wyglądał w miarę normalnie, więc modliła się w duchu, że Malcolm nie odwiedził go jednak zeszłej nocy.

Z kompletnym mętlikiem w głowie przepchała się przez tłum i weszła do Wielkiej Sali, aby znaleźć się jak najdalej od tego zamieszania.

~*~

Nie zamieniła słowa z Potterem przez cały dzień. Starała się sumiennie wywiązywać z zakazu, aby jeszcze bardziej nie narazić się Umbridge. Teraz każdy mógł być potencjalnym wrogiem, który mógłby sprzedać ich nauczycielce, byleby uratować sobie skórę. Irytowało ją to, ponieważ bardzo chciała porozmawiać z Gryfonem. Między innymi o rozmowie z Dumbledorem oraz wizycie Malcolma w nocy. Nie mogła jednak tego zrobić, a wszystko przez Dolores. 

Harry chyba czuł się podobnie, ponieważ gdy po zajęciach szła pustym korytarzem do gabinetu Umbridge, aby odrabiać szlaban, usłyszała cichy głos dobiegający z klasy nieopodal.   

- Hermiona, tutaj!

Natychmiast wbiegła do środka, gdy tylko zobaczyła w niej twarz swojego chłopaka. Po upewnieniu się, że nikt ich nie obserwuje, zamknęła za sobą drzwi i ujrzała czarnowłosego w całej okazałości. Sala lekcyjna wiała pustką, więc nikt nie mógł ich tu zobaczyć.

- Jak na zaklęciach z Puchonami? – spytała, uśmiechając się lekko na widok bliznowatego.

- Dobrze. Nie mamy wiele czasu. Sprawdzałaś? – zapytał, pokazując duplikat monety, którą dostała od niego po ostatnim spotkaniu GD.

- Cholera – szepnęła. Po ostatnich wydarzeniach kompletnie o tym zapomniała. Swoją drogą i tak liczyła, że Harry jej o tym przypomni, ale teraz musiała o tym pamiętać.

- Spotkanie odbędzie się w czwartek o siódmej – rzekł cicho, pokazując dziewczynie datę na monecie. Riddle szybko zakodowała sobie w głowie tę informację.

- Dobrze, ale nie wiem czy nie będę musiała wtedy odrabiać szlabanu u Umbridge – odpowiedziała. Zaczęła kląć na siebie w myślach, że w ogóle odezwała się w obecności ropuchy. Inaczej nie musiałaby się martwić, że najprawdopodobniej nie przyjdzie na spotkanie GD.

- Nic się nie stanie, jeśli się spóźnisz. Przyjdź i zostań pod koniec, a wtedy będziemy mieli chwilę dla siebie – szepnął chłopak, przybliżając się niebezpiecznie. Poczuła dreszcz na plecach, czując jego oddech na swoim policzku.

- I tak nie możemy się dotykać, Harry – odparła, tłumiąc ochotę wtulenia się w Pottera z całej siły.

- Coś wymyślimy. Rozmawiałaś z Dumbledorem? – spytał.

- Tak. Zbył mnie – mruknęła z niezadowoleniem, przypominając sobie sytuację w gabinecie dyrektora. Harry westchnął.

- Mnie też zaczął dziwnie unikać. Mam tego wszystkiego dość. Ostatnio jestem taki rozdrażniony. Taki zły – jęknął z rezygnacją, drapiąc się po bliźnie na czole. Spojrzała na czarnowłosego z rozpaczą. Dlaczego nie potrafiła zrobić nic, aby go pocieszyć?

Wtedy wyciągnąła dłoń w stronę chłopaka. Tak bardzo chciała pogłaskać go po policzku i szepnąć, że wszystko się ułoży, ale Gryfon szybko zaprotestował.

- Lepiej nie. Masz szlaban u Umbridge. Jeśli zobaczy cię z tapirem na głowie, to od razu będzie wiedziała, że byłaś gdzieś ze mną – mruknął. Hermiona westchnęła z rezygnacją i odsunęła się.

- A co jeśli nie chcę do niej iść? Jeśli chcę ukryć się w tym czasie gdzieś z tobą, wbrew Umbridge, wbrew wszystkim? – rzekła Hermiona z niezadowoleniem, wlepiając wzrok w sufit.

- Nie narażajmy się jeszcze bardziej tej kobiecie. Już i tak nieźle dała nam w kość – powiedział Harry. Westchnęła i odwróciła się napięcie, aby opuścić klasę, gdy zatrzymał ją głos Pottera.

- Hermiono?

- Tak? – spytała, patrząc na niego przez ramię.

- Kocham cię bez względu na wszystko.

Uśmiechnęła się lekko, co odwzajemnił.

- Tak jak ja ciebie – odparła i opuściła klasę. Na szczęście na korytarzu nie spotkała nikogo niepożądanego.

~*~

Szlaban u Umbridge nie różnił się niczym od poprzedniego, który odbywała z Harrym na początku roku szkolnego. Po raz kolejny Ślizgonka otrzymała arkusz pergaminu, pióro oraz polecenie pisania zdania Nie będę obrażać Wielkiego Inkwizytora. Po napisaniu tego zdania dwadzieścia razy dłoń dziewczyny zalała się krwią, ale ból był niczym w porównaniu z nienawiścią, którą Riddle czuła teraz do Umbridge.

Pożałujesz, babsztylu – przeszło brązowowłosej przez myśl, gdy Dolores w końcu pozwoliła na zaprzestanie pisania.

- Świetnie – zaświergotała. – Chcę cię znów zobaczyć tutaj w czwartek o szóstej – dodała, zabierając Hermionie arkusz pergaminu oraz pióro.

W czwartek o siódmej miało odbyć się spotkanie GD. Dzisiejszy szlaban u Umbridge trwał niecałą godzinę, więc może zdążyłaby jeszcze na czas do Pokoju Życzeń.

- Dobrze, pani profesor. Dobranoc – mruknęła dziewczyna na odchodne. Przez cały szlaban nie odezwała się do nauczycielki ani słowem, bo po co? Żeby znów palnąć jakieś przekleństwo i zarobić przedłużenie kary? Lepiej nie. Harry miał rację. Współpracowniczka Knota i tak już za bardzo dała im w kość.

~*~

The Pirates of the Caribbean Soundtrack - Davy Jones 

Następnego dnia cały Hogwart huczał od plotek. Ku zdziwieniu nikt nie uciekał przed Riddle, choć wiele osób trzymało się na dystans, za to bardzo często wytykano ją palcami i szeptano za plecami. Robiło się to irytujące, ale sama do tego doprowadziła, namawiając Harry’ego na wywiad w Żonglerze, więc niestety, ale musiała znieść ciągłe spojrzenia innych.

Czarnowłosego Gryfona zaczęła unikać jak ognia. Wiedziała, że po ogłoszeniu wywieszonym przed Wielką Salą każdy mógł sprzedać ich dla Umbridge. W tej sytuacji ostrożność była niezbędna. Zakaz zaczął robić się denerwujący i przyprawiający Ślizgonkę do furii, o co najprawdopodobniej chodziło Dolores. Mimo to najwyraźniej nie wszyscy byli przeciwko Ropusze.  

- Ej, Riddle! – zawołał Draco Malfoy, gdy siedziała wieczorem w Pokoju Wspólnym i czytała obowiązkową lekturę na Transmutację. Nie chętnie podniosła głowę z nad książki i spojrzała na blondyna, który siedział kilka foteli dalej. Był sam. To dziwne ze względu na to, że zwykle otaczał go Crabbe i Goyle lub Zabini i Nott. Ku własnemu niezadowoleniu poczuła falę ciepła na widok młodego Malfoya, który siedział teraz niedbale z gniazdem zamiast zwykle ułożonych włosów oraz poluźnionym krawatem. Uważała, że z wiekiem robił się co raz bardziej przystojniejszy i nie mogła wyprzeć się tej opinii. Wciąż pamiętała go jako wyniosłego dziesięciolatka z ulizanymi włosami oraz dziecięcymi rysami twarzy. Czas zdecydowanie ją wyprzedzał.

- Czego, Malfoy? – mruknęła.

- Słyszałem, że masz oficjalny zakaz spotykania się z Potterem. Nareszcie jakiś nauczyciel stara się coś z tym zrobić – rzekł, przeżuwając w ustach gumę.

Błagam cię, przestań mieszać mi w głowie tym seksownym uśmiechem.

- Jeśli myślisz, że z tego powodu rozstanę się z nim i wrócę do ciebie, to jesteś w błędzie – odparła, wybierając minę numer pięć pt. Lepiej ze mną nie zadzieraj. Draco nie przestawał ironicznie się szczerzyć.

- Riddle, kto by chciał taką poczwarę? Chyba tylko Potter – roześmiał się. Och, czemu młody Malfoy nie mógł przyciągać jej do siebie charakterem tak samo jak wyglądem?

- Tak się składa, panie Malfoy... – zaczęła, zamykając książkę i podnosząc się z fotela. Nie zamierzała pozwolić blondwłosemu na uczepliwe docinki w stronę Harry’ego. Tak naprawdę to sam Draco wszystkiemu był winien. Gdyby nie jego zdrada w Malfoy Manor mogłoby być kompletnie inaczej. - ...że mnie przynajmniej ktoś chce, w dodatku z wzajemnością, a ciebie chyba nigdy takie szczęście nie spotkało, co? Żadna cię nie chciała. No chyba, że policzymy Pansy, ale to przecież nie człowiek tylko mops. Prędzej czy później skończysz jak Zabini. Na oglądaniu pornosów, żeby się zaspokoić, bo żadna nie będzie chciała tego dla ciebie zrobić – dokończyła z ironicznym uśmiechem. Nie patrząc nawet na jego reakcję odwróciła się napięcie, aby odejść do swojego dormitorium. Wiedziała doskonale, że znów uderzyła go w samą głębię. Uwielbiała podkreślać to, że nie kochała go, gdy byli razem. Doskonale wiedziała jak bardzo był w niej wtedy zakochany i że taka uwaga zaboli, taka iż został wykorzystany. Zemsta jest słodka.   

Doszła do schodów na górę, gdy poczuła nagłe szarpnięcie w pasie. Dopiero po chwili zorientowała, że to Draco. Już chciała krzyknąć na niego, gdy zaciągnął ją w najciemniejszy zakątek Pokoju Wspólnego.

- Myślisz, że poczuję się zraniony, gdy powiesz, że nie kochałaś mnie, gdy byliśmy razem? – warknął z nagłą złością, gdy przycisnął Riddle z całej siły do ściany.  

- Gdyby cię to nie zraniło, to nie poszedłbyś teraz za mną – syknęła, czując dreszcz na karku, gdy Malfoy przysunął się jeszcze bliżej. Nawet się nie waż, Draco. – Przyznaj się, że wciąż mnie kochasz, ale nieudolnie próbujesz zapomnieć, starając się znienawidzić.

Nawet nie wiedziała czemu tak naprawdę to powiedziała. Gdzieś w środku wciąż odnosiła wrażenie, że Draco ją kochał, ale nie potrafiąc zaakceptować faktu, że zeszła się z Harrym, starał się znienawidzić.

Wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Obraz rozmył się brązowowłosej przed oczami. Na chwilę ujrzała przed sobą wysokiego blondwłosego mężczyznę odzianego w czarną szatę i uderzająco podobnego do Dracona. Nicholas Slytherin trzymał Elizabeth w ramionach z całej siły.

- Oczerniłaś mnie i naszego ojca w prasie, a to wszystko dla Gryffindora – rzekł z iskrami w oczach.

- Sami jesteście sobie winni! Puść mnie! – Próbowała wyrwać się Nicholasowi, lecz nieudolnie. Po chwili twarz Slytherina rozmazała się, a Hermiona znów ujrzała stojącego przed sobą Dracona.

- Chciałem ci udowodnić po powrocie do Hogwartu ile dla mnie znaczysz, ale ty od razu przekreśliłaś wszystko i poleciałaś do Pottera, robiąc ze mnie idiotę. Czego oczekujesz? Że będę cię teraz wielbił na każdym kroku, po tym co zrobiłaś? – wydyszał chłopak prosto do jej ucha.

- Niczego od ciebie nie oczekuję. Myślałam tylko, że będziesz odnosił się do mnie z jakimś szacunkiem, a nie wyzywał, aby popisać się przed kolegami – szepnęła. - Chcesz wiedzieć jaki jesteś? Otóż jesteś fałszywy! Zaniosłeś mnie do Skrzydła Szpitalnego, a gdy z niego wyszłam? Wyzwałeś mnie od zdrajczyń! – Usilnie próbowała się nie rozpłakać, ale fala bolesnych wspomnień rozlała się po niej. Czym zasłużyła sobie na takie rozczarowania? Najpierw Voldemort, potem Draco.

Blondyn nie odpowiedział od razu. Przez chwilę wyglądał tak, jakby właśnie staczał wewnętrzną walkę z samym sobą. W końcu puścił Riddle i odwrócił się plecami, jakby próbował się odgrodzić. Mogła uciec, ale nie zrobiła tego. W końcu nadeszła niesamowita okazja, aby szczerze skonfrontować się z młodym Malfoyem. Bez świadków. Tylko ona i on.

- Draco? – szepnęła ostrożnie, nie ruszając się z miejsca. Dopiero wtedy zorientowała się, że chłopak zaczął się trząść. To oznaczało tylko jedno. Płakał.

- Sam już nie wiem co robić! – Odwrócił się tak nagle, że aż odskoczyła. Intuicja nie myliła Hermionę. W oczach Dracona szkliły się łzy. Choć znali się praktycznie od dzieciństwa po raz pierwszy widziała go takiego. Zawsze był tym twardym, ironicznym, nie wiedzącym co to ból, a teraz? Wbiło ją w podłogę, widząc przed sobą płaczącego Draco Malfoya.

- Draco, co się z tobą dzieje? – szepnęła z niedowierzem. Czyżby cała ta sytuacja aż tak go dotknęła?

- Nienawidzę cię za to co zrobiłaś, rozumiesz? A z drugiej wiem, że wciąż cię kocham i to cały czas nie pozwala mi na wypełnienie woli Czarnego Pana – wydyszał z rozpaczą na twarzy. Patrzyła na niego zdekoncentrowana, mając kompletny mętlik w głowie.

- Jakiej woli Czarnego Pana? O czym ty mówisz? – spytała powoli, żądając wyjaśnienia. Po chwili dłuższej ciszy Draco zaczął mięknąć.

- Chciałem napoić się eliksirem miłosnym podczas tamtego obiadu, ale Potter przejrzał mnie i nie pozwolił ci wypić soku, zadowolona? – syknął, a w jego oczach pojawiły się ogniki nienawiści. Wtedy przypomniała sobie sytuację na obiedzie, gdy nawrzeszczała na Harry’ego i zawartością pucharka plusnęła mu w twarz.

- Napoić mnie eliksirem miłosnym? Po co? – szepnęła. Czyżby aż tak zależało mu na miłości? Malfoy podszedł do niej szybko. Cofnęła się o krok, a Draco wykorzystał okazję, że dotknęła plecami ściany i położył dłonie po obu stronach jej głowy.

- Po to, że jadłabyś mi wtedy z ręki, rozumiesz? – szepnął Ślizgonce do ucha. - Dostałem zadanie, aby  złapać cię i oddać w ręce śmierciożerców, którzy czekają w Hogsmeade. Tak, sprzedałem cię Czarnemu Panu, Hermiono.

CDN. 

_______

Ten rozdział jakoś mało mi się podoba. Wydaje się taki denny i bez akcji. Mimo to mam ambitny plan na następny, więc powinno być okej. Dodałam dzień wcześniej, bo był już gotowy, a nie chciałam Was dłużej torturować. :)

Przepraszam za tak długą przerwę, ale nie miałam weny. Mam nadzieję, że teraz będzie lepiej. W ciągu następnych dwóch-trzech rozdziałów chciałabym dobrnąć już do bitwy w Ministerstwie (nareszcie, po trzech latach od założenia bloga!). 

Cieszę się bardzo z powrotu Ricka-kamerzysty (starsi czytelnicy wiedzą o kogo chodzi).
Nie wiem kiedy pojawi się rozdział 36. Może pod koniec maja, może dopiero w czerwcu. Nie jestem aktualnie w stanie tego zdiagnozować. 
To chyba na tyle. Pozdrawiam Was wszystkich i dziękuję za komentarze. :)