Rozdział 36 - Intruz

~*~

Justin Bieber – As Long As You Love Me

Dedykuję Denisie, 

pomimo, że nie zna języka polskiego 

i tego nie przeczyta. 

Za to, że jest kochana,

za to, że od sierpnia zostanie moją współlokatorką

oraz za to jak rozśmieszyła mnie do łez swoim stresem przed wczorajszym ustnym.

Zapłakany Ślizgon wszedł do pustego dormitorium chłopaków. Ból jaki rozdzierał jego serce wydawał się nie do zniesienia. Doskonale wiedział, że po tym co zrobił Hermiona będzie nawiedzać go w najgorszych koszmarach. Dlaczego w ogóle przyznał się do zdrady? Dlaczego nie wspomniał nawet słowem, że to nie było tak? To przecież Bellatriks wlała mu wtedy do gardła veritaserum, a Czarny Pan zmusił do powiedzenia prawdy. Nie powiedział tego, ponieważ Riddle i tak nie uwierzyłaby w żadne wyjaśnienie. Po tym co stało się w zeszłe wakacje w Malfoy Manor przyrzekł sobie, że nigdy więcej nie skrzywdzi Hermiony. Nie udało się. Naraził brązowowłosą na śmiertelne niebezpieczeństwo. To tysiąc razy gorsze niż nazwanie dziewczyny ''zdrajczynią krwi''.

To co zrobiłeś tylko potwierdza, że nigdy nic dla ciebie nie znaczyłam.

Słowa Hermiony dudniły mu boleśnie w uszach. Tak bardzo się myliła. Przecież była dla niego wszystkim, a wszystko było nią. Dlaczego w tak okrutny sposób go oskarżała?

Jesteś bezpieczna tylko w Hogwarcie. Proszę, nie opuszczaj murów szkoły.

Najpierw sprzedajesz mnie Czarnemu Panu, a teraz dajesz rady? Brzydzę się ciebie, Malfoy.

Rozpacz pomieszała się ze złością. Draco uderzył pięścią w ścianę, aby dać upust emocjom.

A ja nienawidzę siebie za to, że tak bardzo cię kocham, Riddle.

~*~

Czarnowłosy Gryfon siedział na łóżku w swoim dormitorium i wpatrywał się w zdjęcie, które wyciął dzisiejszego popołudnia z najnowszego wydania Żonglera. Hermiona uśmiechała się i zamiast w obiektyw patrzyła na jego zdjęciowego odpowiednika, który siedział obok. Serce Pottera wypełniło dziwne ciepło, patrząc na ich twarze oraz splecione dłonie. Uśmiech Ślizgonki napełniał go dziwnym spokojem. Zanim zbliżyli się do siebie na początku roku szkolnego właściwie nigdy nie widział jak to robiła. Nawet gdy zaczęła spotykać się z Malfoyem w czwartej klasie. Zawsze wydawała się taka wyniosła, chłodna, poważna i ironiczna. Po powrocie do szkoły z ostatnich wakacji wyglądała bardziej na smutną i przygnębioną. Teraz zmieniła się nie do poznania.

- Kocham cię bez względu na wszystko – powtórzył cicho słowa, które wyznał swojej dziewczynie kilka godzin wcześniej. Tak jak ja ciebie – usłyszał odpowiedź.

Ostatni raz spojrzał na wspólne zdjęcie z Hermioną, po czym wsunął je pod poduszkę. Wtedy jego uwagę przykuł egzemplarz Żonglera, z którego wyciął ową fotografię. Na okładce widniał tytuł Harry Potter zakochany w córce swego największego wroga. Ze złością pogniótł gazetę i wyrzucił do kosza. W duchu wciąż był trochę zły na Hermionę za to, że namówiła go do tego wywiadu. Wynikiem były same problemy, a w szczególności te z Umbridge.

Wtedy drzwi dormitorium otworzyły się co sprawiło, że Harry odruchowo spojrzał w tę stronę. Do środka wszedł Seamus w towarzystwie Deana. Oboje zawzięcie o czymś rozmawiali. Gdy dostrzegli obecność okularnika natychmiast umilkli. Chłopak zignorował tę reakcję współlokatorów i znów odwrócił się plecami, udając, że szuka czegoś w swojej szafce nocnej. Po chwili ciszy usłyszał głos Seamusa.

- Harry?

Czarnowłosy ponownie odwrócił się w stronę Gryfonów i spojrzał pytająco na Finnigana.

- Czytałeś dzisiejszego Proroka? – spytał powoli kolega Deana. Bliznowaty zdziwił się tym pytaniem. Seamus nie odzywał się do niego od wielu dni, po tym jak pokłócili się na początku roku szkolnego aż tu nagle pyta o Proroka.

- Nie czytam tego gówna, ale podejrzewam, że ty jesteś na bieżąco – mruknął Harry, patrząc na nowo przybyłego, który wciąż stał przy drzwiach. Dean w tym momencie podszedł do swojego łóżka i usiadł na nim.

- Była masowa ucieczka z Azkabanu. Sześciu niebezpiecznych więźniów. Knot uważa, że ma dowody, że to sprawka Syriusza Blacka i jego kuzynki Bellatriks Lestrange. Rzekomo byli blisko związani ze zbiegłymi – rzekł Seamus.

Harry zamknął na chwilę oczy, aby przyswoić sobie nowe informacje. Powrót Voldemorta zaczął wymykać się Knotowi spod kontroli, więc musiał znaleźć kogoś na kogo mógłby zwalić winę. Tylko kto to ta Bellatriks Lestrange? Odnosił dziwne wrażenie, że już kiedyś słyszał to nazwisko. Czy to nie Syriusz wspominał o niej podczas Gwiazdki, gdy na Grimmuald Place odwiedzili pewien pokój? Ten, na którego ścianach wisiało płótno z namalowanym drzewem genealogicznym rodu Blacków?

Nigdy nie lubiłem Bellatriks. Wręcz nie cierpiałem. Z czasem wyszła za mąż za Rudolpha Lestrange’a, a potem przyłączyła się do szeregów Voldemorta. Ma dwie siostry Andromedę i Narcyzę. Tylko Andromedę szanowałem. Od zawsze była moją ulubioną kuzynką. Za Narcyzą nie przepadałem tak samo jak za Bellatriks. Tak, dobrze myślisz, Harry. Mówię o Narcyzie Malfoy. Matce twojego szkolnego kolegi Dracona.

Potter myślał intensywnie nad słowami Syriusza, gdy z zamyślenia wyrwał go Seamus.

- Chciałem cię przeprosić, Harry. Nawet moja matka uważa, że Prorok wypisuje bzdury. Wierzymy ci – rzekł Finnigan. Czarnowłosy spojrzał na kolegę, a na jego usta wkradł się lekki uśmiech. W sercu rozświetliła się nadzieja.

- Dzięki.

~*~

Brązowowłosa Ślizgonka weszła powolnym krokiem do łazienki w swoim dormitorium i podeszła do umywalki. Odkręciła kurek z zimną wodą i ochlapała sobie twarz, aby przykryć warstwą wody łzy, które spływały jej po policzkach. Mimo to nie udało się dziewczynie zatamować ataku szlochu.

Dostałem zadanie, aby złapać cię i oddać w ręce śmierciożerców, którzy czekają w Hogsmeade. Tak, sprzedałem cię Czarnemu Panu, Hermiono.

Wściekłość na Malfoya to nic w porównaniu z bólem, który od niego otrzymała. Znów czuła się tak jak kilka miesięcy temu, gdy wróciła do Hogwartu, po tym jak wyparł się związku z nią przed Voldemortem. Czy nienawidził Harry’ego aż tak, aby nie móc w końcu zaakceptować faktu, że jednak to z Potterem jest szczęśliwa i pozwolić odejść, nie zadając więcej bólu?

Jesteś bezpieczna tylko w Hogwarcie. Proszę, nie opuszczaj murów szkoły.

Teraz pomyślał o bezpieczeństwie? Mógł zainteresować się tym wcześniej, gdy opowiadał w szczegółach o jej związku z Gryfonem Voldemortowi. Co prawda Czarny Pan i tak wiedział już wiele od wuja Lucjusza, ale Draco dolał tylko oliwy do ognia. Po co w ogóle w to ingerował?

Brzydzę się ciebie, Malfoy.

A ja nienawidzę siebie za to, że tak bardzo cię kocham, Riddle.

Kocha. Akurat. Typowa gadka, aby jeszcze bardziej zamieszać w głowie. Gdyby kochał, to przecież nie zrobiłby tego.

~*~

W czwartkowy wieczór pewna rudowłosa Gryfonka przebrała się w wygodniejsze ubranie i upięła długie włosy w niedbały kok. Jeszcze przez chwilę wpatrywała się w swoje lustrzane odbicie, po czym zaczęła w szybkim tempie porządkować porozrzucane na łóżku książki. Ostatecznie wszystkie wylądowały w kufrze, a ta na temat Quidditcha na szafce nocnej, ponieważ dziewczyna zamierzała wrócić do owej lektury przed snem.

Uwagę czternastoletniej Ginny Weasley przykuł najnowszy artykuł Żonglera, który leżał teraz koło walizki. Podniosła go i spojrzała na stronę tytułową, na której widniał wielki napis Harry Potter zakochany w córce swego największego wroga. Pod nim widniało zdjęcie wymienionego wcześniej całującego się z Hermioną Riddle w Trzech Miotłach. Po dłuższej chwili wpatrywania się w fotografię Ginny odrzuciła gazetę i szybkim krokiem opuściła dormitorium.

Czym ta wiedźma cię napoiła, Harry? Te słowa przeszły przez myśl Gryfonce, gdy schodziła po schodach do Pokoju Wspólnego. Przecież młody Potter o zdrowych zmysłach na pewno nie związałby się z kimś takim jak Riddle. Przecież nienawidził tej Ślizgonki tak jak Malfoya. Przecież Riddle gardziła nimi i obrażała. Co teraz? Jest z Harrym i w dodatku obściskują się w gazetach. Ginny nie uwierzyła, aby tą dwójkę rzeczywiście łączyło jakieś uczucie. Coś było na rzeczy.

Z przerażeniem zrozumiała też, że jest zazdrosna o Pottera. Jeszcze bardziej niż gdy flirtował z Cho. Z jednej strony ucieszyła się, że Riddle nakryła ich tamtego dnia w szatni Gryfonów, a z drugiej zrobiło się przykro, ponieważ Harry wydawał się potem w kompletnej rozsypce. Co raz bardziej odnosiła wrażenie, że Gryfon dziwnym trafem zadurzył się w Hermionie, a ona po prostu to wykorzystywała. Ta myśl napełniła Ginny złością. Riddle nie zasługiwała na kogoś takiego jak on.

Może i lepiej, że Umbridge zabroniła im się ze sobą spotykać i rzuciła tę klątwę, o której mówił Harry? Z drugiej znów strony... czarnowłosy nie wyglądał na szczęśliwego z tego powodu. Weasley zależało na jego szczęściu, ale w tym przypadku tak chyba będzie lepiej. Szczególnie, jeśli Riddle to rzeczywiście córka Voldemorta. Czyżby Harry był aż tak zadurzony, że w ogóle nie zwracał na to uwagi? Ta Riddle chyba naprawdę czymś go napoiła...

Rudowłosa dziewczyna dotarła w kilka minut do Pokoju Życzeń, gdzie już większość członków GD czekała na rozpoczęcie spotkania. Potter, który stał w towarzystwie Rona i Deana, powitał ją uśmiechem.

- Cześć, Ginny. Jak ci minął dzień? – spytał, gdy podeszła do nich. Odwzajemniła ten uśmiech i poczuła dreszcz na plecach pod spojrzeniem piątoklasisty.

- Cześć. Dzień minął spokojnie, a tobie? – zapytała.

- Też – odparł.

- Wszyscy już przyszli? – zainteresowała się, spoglądając na zebranych. Ku własnemu zdziwieniu dostrzegła Seamusa stojącego nieopodal. Czyżby uwierzył w końcu w słowa Harry’ego o powrocie Voldemorta? Lepiej późno niż wcale.

- Chyba tak – odpowiedział na pytanie Harry. – Hermiona może się spóźnić – dodał ciszej. To imię, które właśnie wypowiedział Potter spowodowało, że spojrzała na niego.

- Dlaczego się spóźni? – Dean wyprzedził ciekawość Ginny.

- Ma szlaban u Umbridge – odpowiedział czarnowłosy. Nie wyglądał na zachwyconego, rozmawiając na ten temat. Nikt o nic więcej nie pytał. Ciekawe tylko co takiego zrobiła Riddle, że wylądowała u samej Dolores. Czyżby chodziło o artykuł w Żonglerze? Dlaczego więc i Harry’ego teraz tam nie było?

Tego dnia uczyli się zaklęć tarczy. Weasley nie mogła nie podziwiać Pottera. To naprawdę świetny nauczyciel.

Po jakiś czasie ktoś wszedł do Pokoju Życzeń, ale niezbyt wiele osób zwróciło na to uwagę ze względu na naukę. Rudowłosa spojrzała przez ramię i ujrzała Hermionę Riddle. Ślizgonka wciąż miała na sobie szkolny mundurek, a prawą dłoń obwiązaną bandażem. Czyżby Umbridge torturowała ją w podobny sposób jak Harry’ego podczas szlabanu na początku roku? Okularnik stojący niedaleko od Ginny chyba także dostrzegł gościa, bo przeprosił Neville’a, któremu właśnie pomagał w opanowaniu zaklęcia i podszedł w stronę dziewczyny. Weasley nie była w stanie usłyszeć tego co mówi Riddle, bo stała zbyt daleko, ale usłyszała niektóre wypowiedzi Pottera.

- Bardzo boli? (...) Będziesz w stanie czarować? (...) Nie przepraszaj tylko usiądź. Porozmawiamy po spotkaniu.

I wrócił do Neville’a, a Hermiona podeszła w stronę krzesła, które dziwnym cudem pojawiło się kilka metrów dalej.

Wtedy oczy Ginny i Riddle spotkały się na chwilę. Ślizgonka była blada, jakby nie spała od kilku dni. Dziwnie patrzeć na nią, gdy nie ma na sobie tego charakterystycznego ciemnego makijażu, który kiedyś na siebie nakładała. Rudowłosa przerwała kontakt wzrokowy po jakiejś sekundzie, wyczuwając niechęć w oczach Hermiony. Raczej nie było szansy na jakiekolwiek pojednanie.

 

 ~*~

Spotkanie Gwardii Dumbledore’a skończyło się jakieś piętnaście minut wcześniej, a nastoletnia Ślizgonka uśmiechała się rozkosznie, czując oddech swojego chłopaka na policzku. Dreszcz pożądania rozniósł się łagodnie po całym ciele dziewczyny.

- Nie przestawaj – szepnęła mu do ucha. Gryfon uśmiechnął się.

- Widzisz? Nie dotykam cię, a fizycznie wciąż odczuwasz moją obecność. Tego Umbridge chyba nie przewidziała – rzekł cicho.  

- Nie przestawaj – powtórzyła, zadurzając się w tym przyjemnym uczuciu. Tak bardzo chciała oderwać się od rzeczywistości, od zdrady Malfoya, którą przeżywała przez ostatnie dwa dni i po prostu wtulić się w Pottera. Czuć dotyk i wargi. Niestety musiało wystarczyć Ślizgonce pełne miłości spojrzenie Gryfona oraz jego oddech na swojej odkrytej skórze. Nie powiedziała mu o rozmowie z Draconem. Na razie sama musiała to poukładać sobie w głowie i wolała, aby Harry o tym nie wiedział. Mimo to mieli inny temat do rozmowy. Otóż chodziło między innymi o Elizabeth i Malcolma.

- Kocham cię, Hermiono – wydyszał chłopak zanim zdążyła coś powiedzieć. W tym samym czasie odurzał się zapachem jej włosów. To wyznanie napełniło Riddle takim szczęściem jakie ostatnimi czasy rzadko odczuwała.

- Ja ciebie też – wymamrotała mu do ucha. – Musimy porozmawiać, Harry – dodała, zmieniając głos na poważniejszy. Odsunęła się od niego powoli, a on spojrzał na nią swoimi zielonymi oczami.

- Po twoim tonie odnoszę wrażenie, że to poważna sprawa – rzekł. Kiwnęła głową i już chciała zacząć temat, gdy nagle coś zaświtało w jej głowie. Wypowiedziała to na głos zanim się w ogóle zastanowiła.

- Weasley gapiła się na nas, gdy przyszłam na spotkanie.

Harry uniósł brew.

- I to ten poważny temat, o którym chciałaś porozmawiać? Że Ginny się na nas patrzyła? – zapytał z nieukrywanym rozczarowaniem. Hermiona parsknęła mimowolnie śmiechem.

- W sumie to nie. Tak mi się przypomniało. Już mówię o co chodzi.

~*~

LaFee – Mitternacht 

Dochodziła północ, a za oknem dudnił deszcz. Czarnowłosy Gryfon zgasił lampkę nocną i położył się. Dormitorium chłopaków piątego roku ogarniał teraz odgłos chrapania pozostałych wspólokatorów. Ron, Dean i Seamus zasnęli dość wcześnie. Neville odrabiał swoją pracę domową do jedenastej aż w końcu stwierdził, że ma dość i też woli odpłynąć w krainę snów. Harry cały ten czas spędził leżąc na swoim łóżku i rozmyślając nad rozmową z Hermioną w Pokoju Życzeń. Czuł niepokój, słysząc tę historię, którą opowiedziała mu dziewczyna. Życie Elizabeth i Malcolma rzeczywiście łudząco przypominało to co działo się pomiędzy nim i Riddle, ale do czego to miało prowadzić?

Przeanalizuj to jeszcze raz – pomyślał, przypominając sobie wszystko co powiedziała mu Hermiona.

Elizabeth urodziła się w Hogwarcie, w miejscu, które obecnie istniało jako dormitorium Riddle. Dorastała w arystokratycznej rodzinie, będąc córką Salazara Slytherina oraz siostrą starszego od siebie Nicholasa. Po jakimś czasie poznała Malcolma Gryffindora, który był jedynym potomkiem wielkiego Godryka. Staremu Salazarowi nie spodbała się znajomość córki z synem czarodzieja, z którym był skłócony. Powód to różne poglądy dotyczące mugolaków przebywających w Hogwarcie, o czym wiadomo było już wcześniej. Elizabeth nie zgodziła się z ojcem, za co została poturbowana, wygnana z domu oraz wydziedziczona. Nicholas znienawidził siostrę tak samo jak Salazar. Slytherin ukryła się w tym czasie w domu Malcolma, którym zarządzał jeszcze żyjący wtedy Godryk. Poślubiła młodego Gryffindora i urodziła mu jedynego syna Williama.

Szara Dama była w to jakoś zamieszana. Zgodnie ze słowami Hermiony, rozpoznała w niej Elizabeth na korytarzu kilka miesięcy temu, mówiąc, że Malcolm szuka jej od wieków, a William tęsknił.

Ostatnio miałam wizję, w której Elizabeth opuszczała jakieś przyjęcie, będąc zazdrosna, że Malcolm spędził większość czasu z Heleną.

Kto to ta Helena? Czy chodziło o Szarą Damę? Skoro jednak Elizabeth tak jej nie lubiła, to jakim cudem Szara Dama znała Williama? Raczej zazdrosna Slytherin nie dopuściłaby swojej konkurentki do jedynego dziecka.

Pamiętasz, gdy uratowałeś mnie przed Malfoyem kilka miesięcy temu?* Wtedy, gdy byłeś pod peleryną, a chwilę potem przyszła Umbridge? W tamtym momencie śniłam na jawie. Widziałam oczami Elizabeth dokładnie taką samą sytuację, która miała miejsce tysiąc lat temu. Draco, który zamienił się w Nicholasa, szarpał mnie i powtarzał, że jestem stworzona do bycia złą, a ja odkrzyknęłam, że zostałam stworzona tylko i wyłącznie dla Malcolma Gryffindora. Potem zjawił się Malcolm, a w rzeczywistości to byłeś ty. Wróciłam ze wspomnień Elizabeth dopiero, gdy Malfoy odszedł i zostaliśmy sami.

Wtedy Harry przypomniał sobie co Riddle krzyknęła w rzeczywistości. Coś co pozwoliło mu wtedy zrozumieć, że naprawdę go kochała. Ja jestem stworzona tylko i wyłącznie dla Harry’ego Pottera!

Malfoy odgrywał w tym wszystkim rolę Nicholasa, który nie potrafił zaakceptować związku siostry z wrogiem. Czy zdawał sobie z tego sprawę? Czy duch Slytherina opętał go tak samo jak Hermionę Elizabeth? Potter przełknął ślinę, przypominając sobie kolejne słowa Riddle.

Duch Malcolma odwiedził mnie dwukrotnie. Za pierwszym razem** był przekonany, że to Elizabeth, bo z tego co mi wiadomo jesteśmy bardzo do siebie podobne zewnętrznie. Wyznałam mu, że nazywam się Hermiona Riddle. Wściekł się, słysząc moje nazwisko. Skądś znał drzewo genaologiczne. Zgodnie z nim jestem potomkinią Nicholasa, a ty Elizabeth i Malcolma. Wtedy zniknął. Wrócił po raz drugi kilka dni temu. Błagał mnie, abym pomogła mu szukać żony. Obiecał, że jeśli to zrobię to da mi spokój. Tylko, że ja nie wiedziałam jak mu pomóc. Wtedy to się stało. Poczułam koszmarny ból. Myślałam, że to Malcolm, ale on sam nie wiedział co się dzieje. Przemówiłam głosem Elizabeth. Powiedziała, że jest bezpieczna. Wściekł się. Uświadomił mnie, że jej duch ugrzęzł w moim ciele. Jakim cudem? Myślał, że uwięziłam ją. Tak jak Nicholas. O co mu wtedy chodziło? Nicholas uwięził Elizabeth? Malcolm chciał mnie zaatakować, ale ona mnie uratowała. Powiedziała, aby nie robił mi krzywdy i kazała mu odnaleźć ciebie. Malcolm zniknął.

Boję się, Harry. Boję się, że będzie cię teraz szukać, że coś ci zrobi. Co jeśli będzie chciał cię opętać? Tak jak ona opętała mnie?

Potter zastanowił się. Możliwe, że żyjąca w Hermionie Elizabeth zauważyła to co ich łączyło i stwierdziała, że jeśli Malcolm zamieszka w Harrym, to w końcu będą mogli się odnaleźć. Tylko dlaczego nie potrafili się odszukać po śmierci skoro tak się kochali?

Wydaje mi się, że w okrutny sposób zostali rozdzieleni zanim to się stało. Nie wykluczam żadnej możliwości.

Pottera uderzyła mroczna prawda, gdy jego dziewczyna wypowiadała te słowa.

To Nicholas, Hermiono. On ich zabił.

Harry przypomniał sobie ten koszmar, który nawiedził go kilka miesięcy temu***. Uwięziony w Komnacie Tajemnic Malcolm i stojący przed nim Nicholas, który rzeczywiście uderzająco przypominał Dracona. Gryffindor wiedział. Dowiedział się o zbrodni, której dopuścił się Slytherin. O tym, że Elizabeth została porwana, więziona i w końcu zamordowana przez własnego brata. Możliwe, że sam poszedł go szukać, aby się zemścić. Nicholas groził szwagrowi śmiercią, a jako kolejnego na liście postawił sobie siostrzeńca Williama. Wtedy wepchnął Malcolmowi nóż w brzuch aż zjawił się duch Elizabeth. Opętany kobiecy śmiech i wewnętrzna tortura. Nicholas zginął na miejscu. Gryffindora nie udało się uratować.

Rozmawiałam z obrazem w Pokoju Wspólnym****. Okazało się, że to syn Nicholasa, Phillip. Mówił, że Nicholas wyszedł tamtego dnia z domu na kilka godzin i już nigdy nie wrócił. Ciężarna matka Phillipa podejrzewała, że to Malcolm porwał Nicholasa i coś mu zrobił, ale Gryffindor sam wtedy zaginął.

Slytherin już nie mógł ucieć wtedy przed karą. Elizabeth zemściła się na nim za zabójstwo męża. Tym samym ochroniła Williama, który miał być kolejny.

Z kim więc pozostał ich syn? Nie wiadomo czy był bardzo malutki w momencie śmierci rodziców, czy może starszy. Wiadomo, że stał się sierotą i ktoś musiał się nim zająć. Czy to możliwe, aby Helena... aby to ona zajęła się małym Gryffindorem? I to stąd go znała?

Wciąż nie rozumiem dlaczego miałeś ten koszmar na temat śmierci Malcolma. Przecież nie mógł cię opętać. Widziałam się z nim kilka dni temu. Nie odwiedziłby mnie jako duch, gdyby był w tobie. Sam mówisz, że śniło ci się to kilka miesięcy temu. To dziwne.

Nie wiem.

Ale wierzysz w to wszystko, o czym mówię, prawda?

Nie wierzę, abyś to zmyśliła. Ta historia posiada zbyt wiele szczegółów, Hermiono.

Jak myślisz? Co się działo przez te wszystkie lata z duchem Elizabeth? Zanim... zanim zamieszkała we mnie?

Wtedy olśniło go. Odruchowo aż usiadł na łóżku.

Duch Elizabeth Slytherin był widziany po raz ostatni w Komnacie Tajemnic, a przecież zjawy lubią krążyć wokół miejsca własnej śmierci. Tym bardziej, jeśli nie mają się gdzie indziej podziać lub jak wydostać, jeśli umarły w zamknięciu. Podobnie jak Jęcząca Marta mieszkająca w nieczynnej toalecie.

Nicholas pozbawił życia swojej siostry w tym samym miejscu jak Malcolma. Sam Slytherin tam zginął. To oznaczałoby, że duchy całej trójki powinny na zawsze tam pozostać. Najwyraźniej jednak tak się nie stało skoro Elizabeth znalazła się w Hermionie, a Malcolm tułał po Hogwarcie w poszukiwaniach żony. Czy to oznaczało, że nawet jeśli wcześniej byli razem w Komnacie Tajemnic, to i tam nie mogli się odnaleźć? Jak to się stało, że znaleźli się na zewnątrz? Co stało się z duchem Nicholasa?

Odpowiedź na drugie pytanie nasuwała się idealnie. Od ich śmierci tysiąc lat temu Komnata została dwukrotnie otwarta. Po raz pierwszy pięćdziesiąt lat temu przez Toma Riddle’a, a po raz drugi trzy lata temu przez Ginny Weasley. Czy to oznaczało więc, że otwierając Komnatę tym samym nieświadomie wypuścili z niej zamknięte wewnątrz duchy? Wątpliwości pozostawało wiele, ale wszystko łączyło się w składną całość.

Wtedy Harry poczuł, że ktoś go obserwuje z drugiej części dormitorium. Chwilę później usłyszał chrapliwy głos, który przyprawiał o gęsią skórkę. Nie należał on jednak do żadnego z mieszkających w sypialni. Intruz.  

- Zmierzasz w dobrym kierunku, Gryfonie Harry Potterze.

CDN.

*Po przypomnienie proszę powrócić do rozdziału 21 pt. Powtórne spotkanie.

**Rozdział 8 pt. Duch miłości

***Rozdział 15 pt. Wewnętrzna tortura.

****Rozdział 20 pt. Malowidło przodka

_________________________

Tak oto został opublikowany rozdział 36. Jakoś szybko i fajnie mi się go pisało. Nie wiem jak Wam, ale mi bardzo się podoba, a w szczególności opisy przemyśleń i uczuć, do których się przyłożyłam. Do tego jestem zakochana w wątku Elizabeth&Malcolm. W końcu mogłam wyrzucić z siebie jakąś-tam część ich historii, którą dusiłam w sobie od początku pisania opowiadania, czyli z trzy lata. Jest fajnie, lalala. <3 Mam nadzieję, że nie będziecie narzekać na długość rozdziału. To chyba najdłuższy jaki kiedykolwiek napisałam.

Wczoraj miałam trzy egzaminy, do których kułam się jakiś tydzień. Geografię zdałam prawie perfekcyjnie, bo wyszło 38 punktów na 40. Uważam to za wyczyn, bo był to egzamin, który myślałam od lutego, że obleję, ponieważ w ogóle na początku nie ogarniałam materiału, a tu proszę. Na wyniki ustnego z angielskiego i pisemnego z procedur w biurach podróży czekam. Jeszcze został mi do napisania jeden duży egzamin Cambridge z angielskiego ósmego czerwca oraz jeden ustny w przyszły czwartek i... koniec szkoły! Aaa, ale się jaram. <3 Co z tego, że potem będę pracować na cały etat? Grr.

Wiem, że w Menu jest link do mojego Formspringa, ale ostatnio pod namową koleżanki założyłam sobie również Ask.fm. Wrzucam odnośnik do Menu, abyście i tam mogli zadawać mi pytania. Jak kto woli. 

W końcu ogarnęłam też muzykę w tle na blogu i teraz włącza się dopiero po kliknięciu. :)

Postaram się, aby rozdział 37 ukazał się w połowie czerwca, ale też nie chcę obiecywać. Zapowiedź ukaże się w swoim czasie. Zbliżamy się powoli do końca piątej klasy. Jaram się, lalala. Nareszcie po trzech latach pisania coś się dzieje. <3 

Pozdrawiam ciepło, 

Wasza Alex